Mail Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

linkedin  facebook   instagram

mask

Zerwanie ścięgna Achillesa

Ścięgno Achillesa jest najgrubszym i najsilniejszym ścięgnem ludzkiego ciała, a mimo to bardzo często ulega całkowitemu uszkodzeniu. W ostatnich latach w krajach uprzemysłowionych obserwuje się zwiększoną częstość całkowitego uszkodzenia ścięgna Achillesa, co może mieć związek ze zwiększającym się odsetkiem populacji prowadzącej głównie siedzący tryb życia, ale również starzeniem się i przy tym zwiększoną aktywnością fizyczną osób w średnim wieku. Liczba zerwań ścięgna Achillesa sięga 18 przypadków na 100.000 osób każdego roku. Z tego względu uznaje się, że jest to najczęściej zrywane ścięgno w ludzkim organizmie. Do zerwania najczęściej dochodzi w czasie aktywności sportowej, zwłaszcza u mężczyzn w grupie wiekowej 30-39 lat.


Zerwanie ścięgna Achillesa – objawy

Zerwanie ścięgna Achillesa powoduje nagły, silny ból i osłabienie siły mięśni łydki, co powoduje brak możliwości wspięcia się na palce stopy. Czynnikami ryzyka mogą być: nieprawidłowości w budowie stopy, przyjmowanie leków steroidowych lub antybiotyków fluorochinolonowych, choroby zapalne oraz autoimmonologiczne, a zwłaszcza nakładające się mikrourazy lub przeciążenie. Zerwanie ścięgna Achillesa najczęściej dotyczy strefy zlokalizowanej od 2 do 5 cm powyżej guza piętowego w miejscu „typowym”. Ta lokalizacja zerwania dotyczy 96% pacjentów. Opisywane są również rzadkie przypadki (około 2%) uszkodzeń awulsyjnych, kiedy dochodzi do oderwania przyczepu piętowego ścięgna Achillesa z częścią guza piętowego, oraz uszkodzeń w części proksymalnej ścięgna (około 2%).

Pacjenci, którzy doznali zerwania ścięgna Achillesa opisują odczuwanie nagłego, silnego bólu i uczucia uderzenia w okolicę ścięgna Achillesa. Po urazie następuje osłabienie mięśni podudzia z niemożnością wspięcia na palce. Próba wspięcia na palce
jest często bolesna. Po kilku godzinach od urazu rozwija się obrzęk, a badanie palpacyjne goleni jest bolesne.

 

 

Mechanizm urazu

Do zerwania ścięgna Achillesa najczęściej dochodzi w czasie fazy odbicia, przy stopie ustawionej na podłożu i wyprostowanym kolanie. Jest to moment, kiedy pogłębia się zgięcie grzbietowe stopy poprzez przesunięcie ciała do przodu, a aktywność mięśni
powoduje zgięcie podeszwowe stopy. W tym mechanizmie rozpoczynamy szybki bieg.
Innym mechanizmem zerwania ścięgna Achillesa jest forsowne zgięcie grzbietowe stopy, np. kiedy tracimy grunt i wpadamy w zagłębienie. Kolejny mechanizm to upadek z wysokości, kiedy stopa ustawiona w zgięciu podeszwowym ulega gwałtownemu zgięciu grzbietowemu.

Diagnostyka

Objawy zerwania ścięgna Achillesa nie pozostawiają najczęściej wątpliwości w badaniu klinicznym. Istnieje szereg testów, które służą ocenie ciągłości ścięgna. Najpowszechniej stosowanym testem klinicznym jest test Thompsona. Polega on na ucisku mięśni łydki pacjenta leżącego na brzuchu z kolanem zgiętym pod kątem prostym. W efekcie, obserwuje się zgięcie podeszwowe stopy przy zachowanym ścięgnie Achillesa, a brak ruchu lub tylko jego ślad przy zerwaniu ścięgna Achillesa. W przypadkach wątpliwych, bardzo pomocnym narzędziem diagnostycznym jest badanie ultrasonograficzne, dzięki któremu można dokładnie prześledzić ciągłość ścięgna i uwidocznić miejsce jego ewentualnego uszkodzenia.