Uszkodzenia PCL
Więzadło krzyżowe tylne (PCL) jest jednym z głównych stabilizatorów kolana. Przebiega w tylnej części kolana, łącząc kość udową i piszczelową. Jest najgrubszym więzadłem w kolanie, jego średnica może sięgać nawet 4 cm, a wytrzymałość pozwala na udźwignięcie około 300 kg. Przeciwdziała ruchom ślizgania się kości piszczelowej ku tyłowi, dzięki czemu możliwa jest dynamiczna aktywność sportowa.
Do uszkodzeń PCL dochodzi w czasie zadziałania dużej siły na przednią powierzchnię podudzia. Może być to wynikiem urazu komunikacyjnego (tzw. mechanizm deski rozdzielczej, kiedy w czasie wypadku samochodowego dochodzi do uderzenia kolana w deskę rozdzielczą) lub sportowego (nagłe silne zgięcie lub przeprost kolana).
Objawy uszkodzenia PCL
Uszkodzenie więzadła krzyżowego tylnego skutkuje niestabilnością kolana, w efekcie czego niemożliwe jest dynamiczne bieganie ze zmianą kierunku, zbieganie ze schodów, skakanie. Pacjencie często skarżą się na ból w tylnej części kolana.
Jeśli poza PCL uszkodzone są inne struktury w kolanie, objawy mogą być bardziej nasilone.
Diagnostyka
W celu dokładnej analizy stopnia uszkodzenia PCL należy, poza badaniem ortopedycznym, wykonać zdjęcia rtg stresowe na klęcząco. Tego typu badanie pozwala na ocenę stopnia niestabilności kolana, co ułatwia podjęcie decyzji odnośnie leczenia. Również badanie MR kolana jest kluczowe w przypadku uszkodzeń PCL, ponieważ pozwala na ocenę innych uszkodzeń kolana.
Leczenie nieoperacyjne
Uszkodzenia PCL I stopnia, niepowodujące niestabilności kolana są wskazaniem do leczenia nieoperacyjnego. Pacjent jest zaopatrzony w ortezę na kolano, która umożliwia wygojenie więzadła. Okres rehabilitacji trwa około 3 miesięcy, w tym czasie pod okiem fizjoterapeuty pacjent wykonuje odpowiednio dobrane ćwiczenia.
Uszkodzenia więzadła krzyżowego tylnego (PCL) – leczenie operacyjne
W przypadku uszkodzenia PCL, które powoduje pełną niestabilność kolana wskazane jest leczenie operacyjne. Zabieg wykonywany jest artroskopowo i polega przeszczepie więzadła. Jako przeszczep mogą posłużyć ścięgna własnych mięśni lub allograft, czyli ścięgno pozyskane od dawcy.
Kluczowym elementem operacji jest anatomiczna rekonstrukcja, czyli odpowiednie umiejscowienie „nowego więzadła”. Pobyt w szpitalu trwa 2 dni. Następnego dnia po operacji pacjent rozpoczyna rehabilitację.
Rehabilitacja
Po leczeniu operacyjnym wymagane jest stosowanie kul łokciowych przez okres około 4 tygodni oraz ortezy na kolano. Okres rehabilitacji i powrotu do pełnej sprawności trwa od 6 do 9 miesięcy i wymaga stosowania odpowiednio dobranych ćwiczeń pod okiem fizjoterapeuty.