Szycie łąkotki

Więzadło krzyżowe tylne (PCL) jest jednym z głównych stabilizatorów kolana. Przebiega w tylnej części kolana, łącząc kość udową i piszczelową. Jest najgrubszym więzadłem w kolanie, jego średnica może sięgać nawet 4 cm, a wytrzymałość pozwala na udźwignięcie około 300 kg. Przeciwdziała ruchom ślizgania się kości piszczelowej ku tyłowi, dzięki czemu możliwa jest dynamiczna aktywność sportowa.

Z uwagi na niepodważalną rolę łąkotek w ochronie stawu kolanowego uznaje się, że należy dołożyć wszelkich starań, aby łąkotkę uratować. Krążące w świecie ortopedów sformułowanie „Save the meniscus”, czyli „Ratuj łąkotkę” ma swoje uzasadnienie, również naukowe.

Najczęściej wykonywaną procedurą artroskopową w kolanie jest częściowe usunięcie łąkotki. Staw kolanowy pozbawiony łąkotki jest bardziej narażony na zmiany zwyrodnieniowe, które pacjent odczuwa po kilku latach od pierwotnego zabiegu.

Obecnie dysponujemy kilkoma metodami, pozwalającymi zszyć, ustabilizować uszkodzoną łąkotkę, tak aby nie dawała ona dolegliwości bólowych pacjentowi oraz spełniała swoją podstawową rolę w przenoszeniu obciążeń i ochronie stawu kolanowego.

Objawy uszkodzenia łąkotki

Do najczęstszych objawów uszkodzenia łąkotki zaliczamy:

• ból kolana po stronie bocznej lub przyśrodkowej
• zablokowanie kolana (brak możliwości pełnego ruchu)
• obrzęk kolana
• uczucie przeskakiwania w kolanie

Szycie łąkotki

W zależności od rodzaju uszkodzenia, jego umiejscowienia, wieku pacjenta oraz innych uszkodzeń wybieramy odpowiednią metodę szycia łąkotki. Wyróżniamy następujące rodzaje szwów:

• all-inside – wykorzystujące implanty, specjalnie w tym celu opracowane; metoda ta umożliwia skuteczne szycie uszkodzeń łąkotki bez konieczności wykonywania dodatkowych nacięć skóry
• outside-in – wykorzystywane w tym celu nici wprowadzamy przez osobne nacięcie z zewnątrz kolana; stosowane najczęściej w uszkodzeniach trzonów łąkotek
• inside-out – technika podobna do poprzedniej, nici wprowadzane są od wewnątrz kolana, dzięki czemu możemy precyzyjnie umiejscowić miejsce szycia.

W przypadku uszkodzeń o niewielkich rozmiarach najczęściej wystarcza jeden rodzaj szwów. W przypadkach bardziej skomplikowanych, wymagających stabilizacji np. uszkodzenia typu „rączka od wiaderka” najczęściej wykorzystujemy kombinacje różnych rodzajów szycia łąkotki lub dodatkowo jej opłaszczenie (metoda AMMS). Najważniejszą zasadą jest to, aby łąkotka zszyta była stabilnie. Umożliwi to wprowadzenie ćwiczeń w pełnym zakresie ruchu zaraz po operacji.